Το Το πυξάρι μπορεί να βρεθεί σχεδόν σε κάθε κήπο, συχνά ως χαμηλός ή ψηλός φράκτης ή επικάλυψη. Το εύκολο στην κοπή, αειθαλές δέντρο μπορεί να κοπεί σε κάθε λογής ευφάνταστα σχήματα και φιγούρες, μια μόδα που ξεκίνησε στην περίοδο του μπαρόκ.
Τι είναι το πυξάρι και πού εμφανίζεται;
Το πυξάρι είναι ένας αειθαλής θάμνος από την οικογένεια του πυξάρι (Buxaceae), ο οποίος βρίσκεται σε πολλούς κήπους ως φυτό φράκτη ή τοπιάριο. Δημοφιλείς ποικιλίες είναι «Faukner», «Herrenhausen» και «Blauer Heinz». Το φυτό είναι δηλητηριώδες και διαδεδομένο στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και τη Βόρεια και Νότια Αμερική.
Το πυξάρι σε μια ενημερωτική επισκόπηση
- Βοτανική ονομασία: Buxus
- Δημοφιλή ονόματα: Buchs, Bux
- Οικογένεια φυτών: Οικογένεια πυξάρι (Buxaceae)
- Συμβάν: Ευρώπη, Ασία, Αφρική, Βόρεια και Νότια Αμερική
- Είδος: περίπου 30
- Τοποθεσία: μερική σκιά, ήλιος
- Ύψος: ανάλογα με το είδος και την ποικιλία μεταξύ 50 εκατοστών και 6 μέτρων
- Συνήθεια ανάπτυξης: μικρός θάμνος ή δέντρο
- Ηλικία: 500 χρόνια και πάνω
- Σχήμα ρίζας: ρηχές ρίζες, πυκνό δίκτυο ριζών
- Αειθαλές / καλοκαιρινό πράσινο: αειθαλές
- Φύλλα: σε σχήμα αυγού, μήκους μεταξύ ενός και 2,5 εκατοστών
- Λουλούδια: δυσδιάκριτα, μόνο σε παλαιότερα δείγματα
- Περίοδος άνθησης: Μάρτιος έως Μάιος
- Φρούτα: μαύρα φρούτα κάψουλας
- Δηλητηρίαση: όλα τα μέρη του φυτού είναι δηλητηριώδη
- Χειμερινή ανθεκτικότητα: υψηλή (με εξαίρεση τα μη ιθαγενή είδη)
- Χρήση: φυτό φράχτη, περίγραμμα κρεβατιού, τοπιάριο, πασιέντζα, μπονσάι
Χαρακτηρισμός, είδη και ποικιλίες
Με εξαίρεση την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τον Βόρειο και Νότιο Πόλο, είδη πυξάρι απαντώνται σχεδόν παντού στον κόσμο. Τα περισσότερα από τα περίπου 30 είδη προέρχονται από τις τροπικές και υποτροπικές περιοχές. Αντίθετα, μόνο δύο είδη είναι εγγενή στην Ευρώπη: Το κοινό πυξάρι (Buxus sempervirens) προέρχεται από την περιοχή της Μεσογείου και καλλιεργούνταν ήδη ως φυτό κήπου στην αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πριν από περίπου 2.000 χρόνια. Το πυξάρι των Βαλεαρίδων (Buxus balearica) βρήκε επίσης (και βρίσκει) τον δρόμο του σε πολλούς κήπους στην περιοχή της Μεσογείου ως καλλιεργούμενο φυτό. Στην Κεντρική Ευρώπη, όμως, αυτό το είδος δεν παίζει κανέναν ρόλο, σε αντίθεση με το Buxus microphylla, το μικρόφυλλο ή ιαπωνικό πυξάρι, που προέρχεται από την Άπω Ανατολή. Αυτό είναι μέρος των παραδοσιακών ιαπωνικών κήπων για αιώνες, αλλά είναι επίσης δημοφιλές σε εμάς ως δέντρο κήπου εδώ και αρκετό καιρό.
Δημοφιλείς ποικιλίες για τον κήπο του σπιτιού
Σε αυτήν τη χώρα, μόνο τα Buxus sempervirens και Buxus microphylla είναι σχετικά ως φυτά κήπου. Οι πιο δημοφιλείς ποικιλίες περιλαμβάνουν:
- 'Faukner': B. microphylla, γυαλιστερό, σκούρο πράσινο φύλλωμα, πιο φαρδύ παρά ψηλό, όχι πολύ ευαίσθητο σε μυκητιασικές ασθένειες
- 'Herrenhausen': B. microphylla, αρκετά χαμηλή με σχετικά μεγάλα φύλλα, χρώμα φυλλώματος ανοιχτό πράσινο έως κιτρινωπό, όχι πολύ ευαίσθητο σε μυκητιακές ασθένειες
- 'Angustifolia': B. sempervirens, σκούρο πράσινο φύλλωμα, ύψος έως 90 εκατοστά
- 'Argenteo variegata': B. sempervirens, χρυσοκίτρινες άκρες φύλλων
- 'Blue Heinz': B. sempervirens, μπλε-πράσινο φύλλωμα, χαμηλή ανάπτυξη
- ‘Globosa’: B. sempervirens, φυσικά σφαιρική ανάπτυξη
- 'Graham Blandy': B. sempervirens, σε σχήμα στήλης, ύψος έως τρία μέτρα, παραμένοντας στενό
- ‘Handsworthiens’: B. sempervirens, ταχέως αναπτυσσόμενο, ύψος έως και πέντε μέτρα
- ‘Marginata’: B. sempervirens, ανοιχτό πράσινο φύλλωμα με κίτρινη άκρη
- 'Rotundifolia': B. sempervirens, ύψος έως 100 εκατοστά
- 'Suffruticosa': B. sempervirens, ανοιχτό πράσινο φύλλωμα, παραμένει χαμηλά έως και 50 εκατοστά ύψος
Συμβουλή
Συγκεκριμένα, οι χαμηλές ποικιλίες «Blauer Heinz» και «Suffruticosa», που είναι δημοφιλείς για τα σύνορα, είναι ευαίσθητες στη μόλυνση από τον μύκητα Cylindrocladium buxicola.
